اینجا همه چی خوبه. پیش خانوادمم، دوستامو دارم، جمع های فامیلی و از دست نمیدم، کلاس میرم و دارم روابطمو بهتر میکنم اما دلم جای دیگس. میخوام برم. ناشکر نیستم اما دلم اونجاست. صبرم داره تموم میشه. هرچقدر حواس خودمو پرت میکنم و بیشتر خودمو غرق زندگی اینجا میکنم باز جای خالی اونجا بودن تو قلبم تیر میکشه. و یادم میندازه هرچقدر اینجا بزرگ شده باشی و خودتو شبیه آدمای اینجا کنی باهاشون بگی بخندی مثلشون زندگی کنی اما بازم آدم اینجا موندن نیستی. آذم رفتنی باید بره. حتی اگه نقششو خوب بازی کنه.
وسط کلاس حوصله ام سر رفت و اینجا را باز کردم. کامنت عزیزی را جواب دادم و نگاهی به پست های آخر انداختم و متوجه شدم دل تنگ اینجا شده ام :(