متاسفانه تصورم از نجف و کربلا محدود است به عکس ها . و اینکه تا به حال از نزدیک ندیدم و زیارت نکردم باعث شده تا نتوانم ارتباط ملموسی برقرار کنم. به همین دلیل بود که برای جبران خودم را به مشهد وصل کردم و تمام این سال ها زیارت مشهد به نیابت از زیارت تمام آن ها بوده است. ولی هرچقدر که امام رضا(ع) مهربان و محبوب باشد و در اعماق قلبمان جا کرده باشد باز هم جای خالی نجف و کربلا آزار دهنده است.
همان روزها که دوز معنویتم زده بود بالا و مثل الان نبودم مدتی طولانی هرروز زیارت عاشورا میخواندم. بعد کم کم حدیث کسا را اضافه کردم. به هیچکس نگفته بودم و همه عادت کرده بودند که نماز هایم طولانی باشد. این دو را جایگزین جای خالی نجف و کربلا کرده بودم و اینگونه از دردش کاسته شده بود.
اما حالا که باز نمازهایم یکی در میان شده و دیگر طولانی نیستند حتی بیشتر از قبل جای خالیشان احساس میشود.
