به قرن ۲۱ در عین سرعت و تکنولوژی باید قرن انتظار گفت.
نمونه کوچکی از این انتظار خود ماییم و زندگیمون.
مثلا خود من ۱۲ سال منتظر بودم مدرسه تموم بشه برم دانشگاه. یه سال منتظر بودم کنکور بدم نتیجه ها بیاد برم دانشگاه. الان منتظرم کرونا بره عین آدم دوران دانشجوییمو بگذرونم . احتمالا بعدش منتظر میمونم مدرکمو که گرفتم برم سرکار و الی آخر...
و این داستان ادامه دارد.
و الان هرکاری میکنم یادم بره وضعیت چجوریه و در حال زندگی دانشجوییمو بگذرونم نمیشه . همش تو رویا و خیال وقتی که برم دانشگاه زندگی میکنم. همش خودمو تو خوابگاه تصور میکنم و تمام مسائل و بررسی میونم.
یکی باید بهم بگه کااامااان بیخیال هروقت وقتش شد بجای فکر کردن زندگیش میکنی.
