میخواست اسم من و بگه با یه خانم اولش و اسم و فامیل کامل صدا زد. اولش چیزی نگفتم بعدش گفتم حس میکنم اینو به کنایه گفتید. عذرخواهی کرد و گفت خودم دوست ندارم فامیل خالی صدام کنن برا همین نمیگم اسم خالی هم خجالت میکشم..
گفتم مشکلی نیست منم هنوز همینطورم. گفت هروقت درست شد بگید منم درست کنم.
راستش به جز یکی از بچه ها که از هممون خیلی کوچیکتره هیچکدوم از پسرای اکیپمونو نمیتونم با اسم و دوم شخص خطاب کنم. چیکار کنم راحت نیستم. حالا بعضیاشون فک میکنم هنوز راحت نیستم باهاشون و یجورایی خودمو میگیرم. ولی خب دست خودم نیست. اما کار ندارم به بقیه که بخوان من و چجوری صدا کنن. به خودشون برمیگرده.
اما اولین کسی بود که احترام گذاشت به راحت نبودن من و از همه مهم تر یکی که مثل خودم از فامیل صدا زدن خالی بدش میاد.
سال هاست داد میزنم جماعت فامیل من برای من نیست برای یه خاندانه. پس لطفا من و با چیزی که متعلق به خودمه صدا بزنید.
