عادت خوابیدن با آهنگ رو تبدیل کردم به پادکست.
البته همش از همین پادکست شروع شد . بعد رسید به آهنگ . حالا دوباره چند شبی رو با پادکست میگذرونیم تا شاید درد ترکش کمتر بشه.
پ ن: به قول سایه من چه میدانستم معنی هرگز را . باید بگم من هنوز تو این مرحلم. و با اشک و گریه چسبیدم به همین باور و مرحله و نمیخام به مرحله بعد صعود کنم(شایدم افول)
:(((((
پ ن: غروبی یهو دل تنگ جمکران شدم و به همه اونایی که اون موقع اونجا بودن حسودیم شد. کاش انقدر آخر دنیا نبودم. کاش حداقل یکم نزدیک تر بودم.
